Ondertussen werk ik 15 jaar bij KBC, maar ik ben eigenlijk geen bankprofiel. Ik ben orthopedagoge. Daardoor heb ik bitter weinig bankmaterie achtergrond. Mijn interesseveld is mensen.
Mijn visie op het leven: geloof in de kracht van mensen
- zo weinig mogelijk controle
- op zoek gaan naar een fit tussen mens en zingeving
- ik voel me de verbindende factor, de lijm
Ik spreek de bancaire, rationele, cijfermatige taal niet.
Leidinggevenden bij KBC spreken vooral met hun hoofd en proberen via het hoofd te begrijpen. Ze spreken de taal van het hoofd.
Mijn aanpak is anders. Raak eerst het hart, vertaal naar het hoofd en dan naar de handen. Helaas begrijpt men mijn taal vaak niet.
Het hart raken is voor mij de fundamentele connectie van mens tot mens.
Ik probeer zo holistisch mogelijk te werken. Ik geef mensen zicht op het geheel. Dat doe ik door het ‘waarom’ uit te leggen op niveau van de organisatie en op niveau van het individu.
Ik leg mijn focus op 100% puur menselijke, dynamische elementen.
Je zit daardoor met een existentiële vraag zei je me?
Ja, ik vraag me soms af of ik hier wel thuis hoor.
Bij momenten voel ik me eenzaam. Mijn focus ligt op mensen. Naakt met elkaar durven omgaan. Bij veel leidinggevenden van KBC is dat niet zo. In een grote organisatie is het politieke spel onvermijdelijk. Ik besef dat. Vaak heb ik het gevoel dat ik niet de juiste troeven in hand heb om dat spel mee te spelen, laat staan om te winnen. We spreken echt een andere taal soms.
Daardoor worstel ik met gedachten als “Ik kan niet mee” , “Ik ben zo slim niet.” Ik begin dan aan mezelf te twijfelen.
Er wordt veel gegoocheld met rationele, logische, cijfermatige argumenten die ver verwijderd zijn van het menselijke. Het is alsof ik de kaarten niet heb om mee te spelen. “Welke puntjes moet ik afvinken om meer op het menselijke in te zetten?” vragen ze me. Een checklist. Dan weet ik dat ze het niet begrepen hebben.
Wat houdt je op zo’n momenten recht?
De blinkende oogjes van mijn medewerkers. Daar doe ik het voor. Mijn mensen voeden mij. Ik ben heel erg intrinsiek gemotiveerd.
Mijn warm gezin en een echtgenoot die mij steunt. “Wie van al die grote mannen doet wat jij doet?” zegt mijn echtgenoot dan. Hij is een heel dragende echtgenoot, opvoeder van beroep. Hij brengt elke dag de realiteit van de sociale sector binnen. Dat helpt om mijn angstige overtuigingen zoals “Ik kan niet mee” niet te laten groeien.
|
0 reacties